Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Duo Reges: constructio interrete. Sed nunc, quod agimus;

Quae cum dixissem, magis ut illum provocarem quam ut ipse
loquerer, tum Triarius leniter arridens: Tu quidem, inquit,
totum Epicurum paene e philosophorum choro sustulisti.

Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent,
dissimillimas proferebas.

Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.
At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est.
Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt?
Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.
Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser.
Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum.

Nulla erit controversia.: Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.
Bork: Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.
Bork: Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.
Bork: Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant?

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt?

Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono.
Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum.
Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum?
Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur;

Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Bork Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?

Quod quidem mihi si quando dictum est-est autem dictum non parum saepe-, etsi satis clemens sum in disputando, tamen interdum soleo subirasci.